برگزیده جایزه جلال: نوشتن در کشور ما سیاسی است
تاریخ انتشار: ۱۷ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۴۶۳۶۱۲
به گزارش قدس آنلاین، این نویسنده که به تازگی با رمان «بیروط» برگزیده جایزه ادبی «جلال آل‌احمد» شده است درباره کتاب خود گفت: «بیروط» داستان شخصی به نامِ یحیی است که در ایران مشکلی با پدرِ خود دارد و به همین دلیل می‌خواهد ایران را ترک کند و به آلمان برود؛ اما چون پول کافی برای مهاجرت ندارد مجبور می‌شود با گروهی به لبنان بروند تا مستندی بسازند که در آنجا با پدرِ دیگری آشنا می‌شود؛ در واقع او با پدر بیولوژیک خود مسأله دارد و از او فاصله می‌گیرد؛ اما با پدری به نام امام موسی صدر آشنا می‌شود و زمانی که با امام موسی صدر آشنا می‌شود، به ایران تعلق پیدا می‌کند، برمیگردد به ایران و سکنی میگزیند؛ با تذکر اینکه «پدر» است که تعلق به وطن را به فرزندان میآموزد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اکبری دیزگاه در معرفی شخصیت رمان «بیروط» گفت: شخصیّت اصلی در برهه‌ای از زندگی‌اش دچار شکّ می‌شود و ایمانش را از دست می‌دهد. با از دست دادنِ ایمان به نوعی امنیّتش از بین میرود، معلق و سرگردان و البته خسته می‌شود. بعد از آن همه دنبالِ دستاویز میگردد، امام موسی صدر دستاویزی می‌شود که خودش را در نسبت به امر مطلق پیدا کند.
هیچ چیز نمی‌تواند ما را از ادبیات بی‌نیاز کند
اکبری دیزگاه سپس درباره ارزیابی‌اش از وضعیت ادبیات کشورمان با توجه به اینکه برخی معتقدند ارتباط نویسنده‌ها با بدنه جامعه از بین رفته است، گفت: هیچ‌چیزی نمی‌تواند ما را از «ادبیات» بی‌نیاز کند. ادبیات به معنای دقیقِ کلمه به شما می‌گوید؛ شما کی هستی؟ در کجای این جهان زندگی می‌کنی؟ این جهان چه جور جایی است؟ آینده چه ابعادی دارد؟ و تو چگونه به استقبالِ آینده باید بروی؟ ادبیات اصیل این‌ها را می‌گوید و انسان نیز مُدام نیاز دارد تا به این پرسش‌ها پاسخ دهد؛ بنابراین آدمی همیشه محتاجِ ادبیات است. اگر زمانی دچار حِرمان شویم و این پرسش‌ها دیگر پرسشمان نباشد، شاید ادبیات از موضوعیّت بیفتد و به کارمان نیاید، دیگر آن زمانِ امتناعِ تفکر، انحطاط و حتی مرگ است. هنوز فکر می‌کنم انسانی که درباره‌اش صحبت می‌کنیم، یعنی انسان ایرانی با این سابقه و کارنامهای که دارد، شاید روزها، ماهها یا سال‌هایی از این پرسش‌ها غفلت کند؛ اما از آن دست نمیشوید. هنوز اهل ذکر و تذکر حضور دارند و این پرسش‌ها را مساله اهلِ مدینه و شهر میکنند.
نویسنده «شاه‌کشی»، «سوره آفلین» و «بکّه» در ادامه با اشاره به وجه سرگرمی ادبیات، بیان کرد: معتقدم شاید شبکه‌های مجازی وجه سرگرمی و تفنن ادبیات را پر کنند؛ اما به مسائلِ بنیادین انسان نمیتوانند بپردازند، زیرا ساحتِ شبکه‌های مجازی، ساحتِ تمتع و ابتذال است. البته ساحت تمتع، تفنن و ابتذال چیز بدی نیست؛ بلکه مسأله این است انسان نباید در آن ساحت غرق شود یا در آن دنبالِ معنای زندگی و پرسشهای بنیادین بگردد.
کتاب‌هایم خیلی خواننده ندارد اما...
این نویسنده با بیان اینکه در سال‌هایی که مشغول ادبیات بوده، کتاب‌هایش خیلی خواننده ندارد، گفت: من اساساً در رویِ زمین از هیچ جنبدهای «توقع» ندارم. به پیروِ همین مسأله، طلب و تمنایی ندارم که افرادِ زیادی کتاب‌هایم را بخوانند. اصلاً واضحتر بگویم من با ابتناء به قرآن به «اکثریت» خیلی خوشبین نیستم چرا که گوشِ اکثریّت با مشهورات و مقبولات آشناست و همیشه به استقبالِ آنها میروند. حال آنکه ادبیات اصیل، بنایش بر آشنازدایی است و تو را وامیدارد مرتب چشم بشویی و جور دیگر ببینی. چون اکثریّت از چشمشویی گریزانند، پناه میبرند به عادت و عادتها. وانگهی چون بنده اراده‌ام بر فاصله گرفتن از مقبولات و مشهورات است پس کتاب‌هایم در توجه اکثریت قرار نخواهد گرفت.
نگاه من شهرزادی نیست که اگر قصه تعریف نکند، کشته شود، نگاهم ارفئوسی است که معتقدم بدونِ اینکه برگردم به چهره مخاطب نگاه کنم باید راهِ خودم را بروم
او درباره اینکه این صحبت‌ها به این معناست که برای مخاطب خاص‌تری می‌نویسد، گفت: خطابِ من یا ایها الناس است؛ یعنی عموم. اما در میان آنها افراد معدودی هستند که کتاب‌هایم را بیشتر می‌خوانند. من نمی‌گویم برای ۱۰ یا ۱۰۰ نفر می‌نویسم. اصلاً زمانِ نوشتن، مسأله‌ام مخاطب نیست؛ منِ اکبری دیزگاه یک‌سری تأملاتی دارم در نسبت خودم با هستی، که آنها را گزارش می‌کنم و به من خیلی ربطی ندارد این گزارش را چند نفر می‌خوانند. نگاه من شهرزادی نیست که اگر قصه تعریف نکند، کشته شود، نگاهم ارفئوسی است که معتقدم بدونِ اینکه برگردم به چهره مخاطب نگاه کنم باید راهِ خودم را بروم.
جایزه نه تأثیرِ چندانی بر زندگی نویسنده دارد و نه بر سرنوشت کتاب
این نویسنده درباره تأثیرگذاری جوایز ادبی نیز در سخنانی گفت: تأثیر جایزه دو ساحت دارد؛ یک ساحت بر زندگی نویسنده و دیگری تأثیر جایزه بر سرنوشت کتاب در جامعه؛ که این دو با هم رابطه دارند. من در این سال‌ها مرتب در معرض جایزه بوده‌ام. تصورم این است جایزه‌ها خیلی تأثیری ندارند، نمی‌گویم اصلاً تأثیری ندارند. مثلاً زمانی جایزه «جلال» ۱۱۰ سکّه طلا بود. بالاخره سکّه طلا هم صدا دارد، هم درخشش دارد هم قدرت و زیبایی. اما ۲۰۰ میلیون نه همچین جمال و جلالی ندارد. البته من آدمِ ناشُکری نیستم و به عنوانِ رماننویس به این‌ها دل نمیبندم. ولی معتقدم جایزه به نویسنده اگر قدرت و جلال داد میتواند از او اعتبار و جمال بگیرد.
اکبری دیزگاه افزود: این را هم به عنوانِ نویسنده ایرانی قبول دارم که او هم مثلِ مردم به دلایلِ اقتصادی نمی‌تواند از کشور خارج شود. به عبارتِ دیگر «مسکین» است یعنی کسی که در مسکنِ خود سکنی گزیده و نمی‌تواند از منزلِ خود خارج شود. اگر جایزه سازوکاری داشت که منِ نویسنده بتوانم سیرِ آفاقی کنم، مردم و نویسنده‌های دیگر ملّتها را ببینم و با آنها گفت‌وگو کنم و ببینیم چطور به مرگ و زندگی نگاه میکنند و چه عاقبت و سرنوشتی برای آنها رقم خورده، شاید میتوانستم از تأثیر حرف بزنم. از طرف دیگر تجربه نشان داده کتاب در جامعه معرفی نمی‌شود حتی به چاپ دوم هم نمی‌رسد؛ بنابراین جایزه‌ها مخصوصاً مهم‌ترین جایزه ما یعنی جایزه «جلال» نه تأثیری در سرنوشت کتاب دارد و نه تأثیری در زندگی نویسنده. البته این به معنایِ نادیده گرفتنِ زحماتِ دست‌اندرکارانِ جایزه جلال و جوایزِ دیگر نیست. من از تلاشها، تدبیرها و برنامههای آنها خبر دارم و رجاء واثق دارم این جوایز به گونهای قوام مییابد که فرهنگ ایرانی به شهادتِ آن حاضر می‌شود. در شرایطِ فعلی همه باید در قوت و اعتبارِ جایزه ملی مشارکت کنیم، شرکت در این امر به استعلایِ انسان ایرانی در منطقه و جهان میانجامد.
امر فرقهای اثرِ ملی ندارد
این نویسنده در ادامه درباره دلایل تأثیر نداشتن جوایز با بیان اینکه دلیلی تاریخی دارد، گفت: امر نوشتن و داستان‌نویسی در کشور ما امری فرقهای و سیاسی است. هر کس با فرقه و گروه خود خوش است و جز در مواردِ استثناء به پیروانِ خود جایزه می‌دهد و از این امر خوشحال است. کلُ حزب بما لدیهم فرحون. امرِ فرقهای هم اثر یا تأثیر ملّی ندارد. اتفاقاً در سیاسی و فرقهای شدنِ امر رمان و داستان در ایران مرحوم جلال آل‌احمد نقش عمدهای دارد.
اکبری دیزگاه گفت: من سال‌ها برای نوشتن داستان، تلاش کرده‌ام و با اهلِ فرهنگ گفت‌وگو کرده‌ام. اراده‌ام بر این است که مرزها شکسته شود و فرقه‌ها تعدیل شود. می‌خواهم داستاننویس را نه به عنوانِ عنصر سیاسی بلکه به مثابه شخصیتِ ادبی و فکری جا بیندازم. تلاش کرده‌ام به اهلِ تصمیم توجه بدهم که جایزه یا جوایزِ ملی را به کتاب و نویسندهایی بدهند که به ایران و انسانِ ایرانی می‌اندیشند و برای او رؤیا و امید می‌آفرینند. با تکیه بر تراثِ معنوی و تمدنی افق می‌گشایند و یا به مسائل و منافعِ ملی توجه مجاهدانه دارند.
ادبیات ما ارتباطی با ادبیات جهان ندارد
این نویسنده در پایان گفت: دلیل دیگر این است که ادبیات داستانی ما برخلافِ اموری مثلِ فوتبال و سینما به تنه ادبیاتِ جهان وصل نیست و در خود فرورفته است، به موضوعات و مسائل انسان امروز در ابعادِ جهانی توجه ندارد، حتی اعتماد به نفس این کارها را هم ندارد. حال آنکه فوتبالیستها و سینماگران مدام در معرضِ همصنفان خود در جهان هستند؛ مثلاً تیم ملی همواره تلاش دارد در جام جهانی حضور داشته باشد، یا سینماگران هر سال تلاش میکنند در اسکار یا کن حاضر شوند. اگر نویسنده ایرانی میتوانست در معرض نوبل یا جوایز دیگر قرار بگیرد شاید وضعیتِ مناسب‌تری پیدا می‌کرد.
منبع: خبرگزاری ایسنامنبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: ابراهیم اکبری دیزگاه جایزه جلال آل احمد اکبری دیزگاه سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۴۶۳۶۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مجموعه دفتر یادداشت روزانه داستایوفسکی به چاپ سوم رسید
به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «دفتر یادداشت روزانه یک نویسنده» نوشته فئودور داستایوفسکی با ترجمه ابراهیم یونسی به‌تازگی توسط انتشارات معین به چاپ سوم رسیده است. این‌کتاب در قالب یک‌مجموعه سه‌جلدی در سال ۱۳۹۳ به چاپ رسید و سال ۱۴۰۰ نسخه‌های چاپ دومش عرضه شدند.
این‌کتاب، مجموعه‌ای از نوشته‌های داستانی و غیر داستانی داستایوفسکی است و یادداشت‌هایی با موضوعات مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و شخصی را از این‌نویسنده شامل می‌شود. داستایوفسکی در نوشته‌هایی که در این‌مجموعه چاپ شده‌اند، مسایل سیاسی روز، ماجراهای تبعیدش به سیبری، حوادث روزمره و کتاب‌هایی را که مشغول نگارش آنها بود و همچنین نگاهش به مذهب و جامعه را ثبت و ضبط کرده است.
چاپ سوم این‌مجموعه در آستانه سی و پنجمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران عرضه شده است.
کد خبر 6092866
جاده کندوان یک طرفه شد